Vuslat Başka Alemmiş Hakikaten

Kavuşma anlarına tanık olmak güzel. Erkek partnerlerden bazıları hemen her gün sevgililerini bekliyorlar. Buraya kadar zahmet buyurduklarından ilişkinin henüz oksitlenmediği çıkarsanabilir, bunu hesaba katarak söylemek lazım ama gözlerini kısarak kalabalığı araştırdıktan veya sabırsızlanıp cep telefonlarına sarılarak nerede olduklarını sorduktan sonra birbirlerini bulduklarında çehrelerine birden dolan neşeye tanık olmayı seviyorum.

Buna mukabil ayrılma anları o kadar estetik değil. Son buseyi ne zaman vereceklerine bir türlü karar veremiyorlar. Genellikle kadın koltuktaki yerini alınca erkek, sadakatini sergilemek üzere tren kalkıncaya dek dışarıda beklemesi gerektiğini hissediyor. El sallamalar, kadının “sen git, bekleme”, erkeğin “yok bebeğim, son ana dek seni görmem lazım” jestleri yerini, zaman uzadıkça dikkatlerin dağılmasından mütevellit üzeri kapatılması gereken bir sıkıntıya bırakıyor. Erkeğin kaçamak bakışlarla diğer kadınları süzmesi, kadının çaktırmadan cep telefonunu kurcalamaya başlaması beni üzüyor.